Być może już to zrobił.
Jasmine potrafi spełniać życzenia. Sprawia, że tchórze stają się
miesiąca będzie pani przychodziła do nas trzy razy
chłopcami.
Odprężony Richard pokiwał głową.
Wciąż się w niego wpatrywała, a on delikatnie przycisnął usta
Theodore natychmiast wstał od stołu.
troską.
Dobry Boże, co ma robić?
się jej pewnie coś przekazać...
Wiedziała też, że jeśli choć na chwilę wypadnie z roli, będzie zgubiona.
tę nową.
chwili błądzenia, bo początkowo skręciła w niewłaściwą stronę.
przez okno. Zmienili się nie tylko chłopcy. Sama
Zamarła, poruszona nie tylko jego bezczelnością, ale i tym, że sama
wystroju. Odsunięte pod ściany stoliki otaczały środkową część
zdecydowanie mężczyzna. Przyszedł z kobietą - jędrne ciało, wyzywające spojrzenie i naprawdę fatalna fryzura. - Cricket jest dorosła. Czasami nie wraca do domu. - Będzie później? - Kto to wie? Mam nadzieję, że tak. - Nie chodzi do pracy? - zapytała policjantka. - Chodzi. Na różne godziny. Wydawało się, że chcą jeszcze o coś zapytać, ale tylko poprosili, żeby Cricket, jeśli się zjawi, zadzwoniła na policję. Sugar stała w drzwiach, patrząc jak detektyw Reed wsiada do samochodu. Ładnie się poruszał. Gdy szedł, stawiając długie, lekkie kroki, spodnie opinały mu się na naprężonych pośladkach. Będąc już w samochodzie, założył ciemne okulary, takie, jakie noszą piloci samolotów. Właściwie nie był przystojny, nie miał hollywoodzkiej urody, ale było w nim coś naturalnie seksownego i męskiego. Policjantka zapaliła papierosa, cofnęła samochód, dodała gazu i z hukiem popędziła wyboistą drogą, zostawiając za sobą tuman kurzu. Sugar wciąż stała w drzwiach, zadając sobie pytanie, gdzie, do diabła, jest jej siostra. Gdzie ja, do diabła, jestem? Zimno, mokro, ciemno... leżę chyba na jakimś klepisku. Cricket nie mogła się ruszyć, nie mogła unieść głowy, nie miała pojęcia, jak długo już tu jest. Ręce związane z tyłu, nogi spętane, usta zaklejone taśmą. Zresztą i tak nie mogłaby nic zrobić. Odkąd ją tu przywieziono jej własnym samochodem i przewieziono dziecięcym wózkiem do tej brudnej, śmierdzącej dziury w ziemi, była oszołomiona narkotykami, niezdolna do żadnego ruchu. Pod drzwiami widziała błyski światła, gdy jej porywaczka, która mówiła o sobie: Atropos, wychodziła ze swojego pokoju. Godziny - a może dni - mijały. Cricket nie wiedziała dokładnie, ile czasu leży w tej zapomnianej piwnicy. - Znowu się obudziłaś? Drgnęła przestraszona. Nie słyszała kroków. - No cóż, to już długo nie potrwa, prawda? Goń się, suko! W głowie Cricket panował chaos. Albo bardzo długo spała, albo została czymś ogłuszona. Paliło ją pragnienie i chyba się zmoczyła... pamięta, że chciało jej się siusiu, a teraz już nie... Zabiłaby tę sukę, ale nie miała ani możliwości, ani siły. Za każdym razem, gdy odzyskiwała jasność umysłu i chciała rzucić się na swoją oprawczynię, nagle ogarniała ją senność. Nafaszerowano ją narkotykami, to pewne. Ale gdyby tylko udało jej się dojść do siebie... ta suka już byłaby trupem. Trupem! - Proszę. Pomyślałam, że możesz czuć się samotna. - Atropos przykucnęła tuż przy niej i włączyła latarkę. Wąski promień światła wydobył z ciemności stare spróchniałe drewno, potłuczone szkło, butelki i coś jakby trutkę na szczury. O nie... Atropos postawiła na podłodze duży słój. Wydawał się ruszać, oddychać i pęcznieć. Cricket spociła się cała. Nie mogła oderwać wzroku od słoja. Serce waliło jej nieprzytomnie.
Kalifornijska tablica rejestracyjna... Wytężył wzrok. Wydawało mu się, że dwie cyfry to
Kobieta w obcisłych dżinsach doszła do stanowiska obsługi. Wyłączyła telefon.
Oparła się o blat i nasłuchiwała, usiłowała myśleć rozsądnie. Dobry Boże, to mało
– Na jaskółki już za późno, tak mi się przynajmniej wydaje. Przylatują na wiosnę.
we mnie miniaturowe oczy.
charakterystyczny element LAX.
pokoju.
fakt, że był na tyle głupi, że po raz kolejny jej zaufał.
Rozdział 37
czasem, ale leżą w porządku chronologicznym – bardzo mi na tym zależało. Zdjęcia Bentza.
– Tak.
I za to powinien być wdzięczny.
Pokonując zakręt z piskiem opon, Montoya zwolnił i zadzwonił do Abby.
Według Hayesa powinien spakować manatki i wracać do Nowego Orleanu.
– Hm. Na zdjęciach rzeczywiście wygląda młodo, ale z drugiej strony fotografie można